Hoe werkt een skibinding?

Het doel van de skibinding is de schoen onder het skiën stevig op de ski te houden, maar bij een val wel meteen open te schieten.

Een goede binding weet deze tegenstrijdige eigenschappen op de juiste wijze te combineren en kan er hierdoor voor zorgen dat de skiër zo goed mogelijk de ski kan besturen en tegelijkertijd vrij blijft van blessures.

De hoogte-elasticiteit van een skibinding is de hoogte in millimeters dat de skischoen in de achterbinding omhoog kan komen zonder open te gaan. Dit is zowel belangrijk voor de schokabsorptie als voor bestaande dikteverschillen van de zool. Zijdelingse elasticiteit is de maximale afstand in millimeters dat de voorbinding zich zijdelings kan bewegen en weer centreren zonder open te gaan.

Bindingen voldoen aan een DIN schaal: 1 is het laagst, 15 het hoogst.

De instelwaarde is afhankelijk van de zoollengte van de schoen -en het gewicht, de lengte en leeftijd van de skiër.

DIN-waarde

Hoe groot een kracht moet zijn om de schoen te laten losschieten, is afhankelijk van het gewicht van de skiër, de lengte van de skischoen en hoe agressief de skiër skiet. Dit is de zogenaamde Z-waarde, die ook wel DIN wordt genoemd (naar het Duitse normeninstituut, waar de normering is bedacht). Als je agressiever skiet of zwaarder bent, worden de krachten op de schoen groter en schieten deze dus eerder uit de binding.

Door in het hiel- en teenstuk de veer op de juiste spanning te zetten, wordt dat effect gecompenseerd. Hoe hoger de instelling van de Z-waarde, des te meer kracht de veer nodig heeft om de skischoen los te laten. Er is geen vaste formule voor het instellen van de Z-waarde.
Wel zijn er bruikbare tabellen en DIN-calculators te vinden.